οιόθεν

(I)

οἰόθεν (Α)

1. επίρρ. από ένα μόνο μέρος, δηλ. μόνος, κατά μόνας, με τον εαυτό του

2. φρ. «οἰόθεν οἶος» — ολομόναχος, κατάμονος (Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < οἶος (Ι) «μόνος» + επιρρμ. κατάλ. –θεν (πρβλ. άλλο-θεν)].

————————

(II)

οἰόθεν (Α)

επίρρ. από τον δήμο Οἶον τής Αττικής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Οἶον + επιρρμ. κατάλ. -θεν (πρβλ. Σκυρό-θεν)].